Wydaje mi się, że Reżyser już przekombinowała z formą. Zabiegi które miały dać wartość dodaną filmowi, wręcz utrudniają odbiór (podobnie jak w "Only God Forgives" choć tam Historia byłego agenta do zadań specjalnych, mężczyzny pełnego sprzeczności, zagubionego, na krawędzi autodestrukcji. Widział już prawie wszystko, a prześladujące go wspomnienia sprawiają, że chciałby, aby świat o nim zapomniał. Jednak gdy zaginie pewna nastolatka, podejmie się jej odnalezienia. Wkrótce przekona się, że w jego misji nic nie jest tym, czym się wydaje You should ' ve been there, Da. opensubtitles2. Stary, szkoda, że cię tam nie było. Man, I wish you could have been there. opensubtitles2. No więc, szkoda, że ciebie tam nie było, kiedy się zjawił, by dać koncert. """Yeah, well, you should've been there, when he showed up to give his concert." Literature. Joaquin Phoenix - Brat zmarłego przedwcześnie aktora, Rivera Phoenixa i trójki innych artystów filmowych - Raina, Liberty i Summer. W dzieciństwie często podróżował wraz z Jak zrobić film, w którym nie istnieją (a dobre są) scenariusz, zdjęcia, muzyka, itd. Obsadzić Joaquina P. Coraz bardziej fenomenalny. Pani Ramsay zrobiła kawał mocnego kina właściwie bez dialogów. Wow. You Were Never Really Here – Francja, USA, Wielka Brytania – 2017 Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd. To historia byłego agenta do zadań specjalnych, mężczyzny pełnego sprzeczności, zagubionego, na krawędzi autodestrukcji. Widział już prawie wszystko, a prześladujące go wspomnienia sprawiają, że chciałby, aby świat o nim zapomniał. Jednak gdy zaginie pewna nastolatka, podejmie się jej odnalezienia. Wkrótce przekona się, że w jego misji nic nie jest tym, czym się wydaje. Gotowy na wszystko, by uratować dziewczynę, niespodziewanie otrzyma szansę ocalenia samego siebie. opis dystrybutora Gatunek Dramat, Thriller Premiera 2018-04-13 (kino), 2017-05-27 (świat), 2018-08-27 (dvd) Dystrybutor Gutek Film Wytwórnia Film4Why Not Productions Kraj produkcji Wielka Brytania, Francja, USA Inne tytuły A Beautiful Day (Francja) Wiek od 16 lat Czas trwania 85 minut To zjawiskowe, nieczołobitne kino, rozważające na temat sensu agresji. Symfonia przemocy podany w doskonałym akompaniamencie wizualnym. przeczytaj recenzję To przeszywająca i niezwykle hipnotyzująca opowieść o trudach codzienności, gdy w życiu przeszło się tak wiele. przeczytaj recenzję To coś można pokochać, można znienawidzić, koniec końców ciężko jednak przejść obojętnie. przeczytaj recenzję Nigdy cię to nie było to poruszający thriller daleki od gatunkowej sztampy, który potwierdza, że Lynne Ramsay to jedna z najciekawszych postaci brytyjskiego kina. przeczytaj recenzję Nie mamy jeszcze recenzji użytkowników do tego filmu, bądź pierwszy i napisz recenzję. Ta strona powstała dzięki ludziom takim jak Ty. Każdy zarejestrowany użytkownik ma możliwość uzupełniania informacji o filmie. Poniżej przedstawiamy listę autorów dla tego filmu: Program TV Stacje Magazyn Ocena dramat kryminalny USA 2017, 100 min "Nigdy cię tu nie było" wzbudził zachwyt krytyków, którzy porównywali ten film do słynnego "Taksówkarza" Martina Scorsese. Przejmujący film szkockiej reżyser i scenarzystki Lynne Ramsey ("Musimy porozmawiać o Kevinie") zdobył dwie nagrody na festiwalu w Cannes - za najlepszy scenariusz i rolę męską dla Joaquina Phoenixa. Ten znakomity aktor stworzył tu zapadającą w pamięć kreację mściciela o duszy pogrążonej w mroku. Przerażającą atmosferę doskonale oddaje muzyka gitarzysty Radiohead, Jonny'ego Greenwooda. Główny bohater "Nigdy cię tu nie było" to Joe, były agent służb specjalnych, zmagający się z demonami z przeszłości. Dręczą go traumatyczne wspomnienia z pełnego przemocy rodzinnego domu i dramatyczne przeżycia wojenne. Joe przyjmuje zlecenie odszukania dwunastoletniej córki senatora, która została uprowadzona. W trakcie poszukiwań dziewczynki natrafia na trop siatki pedofilskiej, w której są ważni politycy. Lynne Ramsay Joaquin Phoenix (Joe), Dante Pereira-Olson (Young Joe), Larry Canady (Cincinatti Cab Driver), Vinicius Damasceno (Moises), Neo Randall (Moises's Friend), Judith Roberts (Joe's Mother), Frank Pando (Angel), John Doman (John McCleary), Edward Latham (Drug Dealer), Alex Manette (Senator Albert Votto) Brak powtórek w najbliższym czasie Co myślisz o tym artykule? Skomentuj! Komentujcie na Facebooku i Twitterze. Wasze zdanie jest dla nas bardzo ważne, dlatego czekamy również na Wasze listy. Już wiele razy nas zainspirowały. Najciekawsze zamieścimy w serwisie. Znajdziecie je tutaj. Strona główna Filmy Nigdy cię tu nie było Zwiastuny Nigdy cię tu nie było Nigdy cię tu nie było Oficjalny zwiastun / trailer nr 1 You Were Never Really Here20171 godz. 25 agent do zadań specjalnych podejmuje się odnalezienia zaginionej PhoenixJudith RobertsPozostałe dla Nigdy cię tu nie było (2017) Movie sięCiche miejsce, Nigdy cię tu nie było, Wyspa psów Zwiastun nr 2 (polski) Spot nr 1 (polski) Teaser nr 1 (polski) Teaser nr 2 (polski) Fragment Senator (polski) Fragment Zakupy (polski)newsy Nigdy cię tu nie było newsNajlepsze filmy dekady, cz. V. Top 10 Eweliny Leszczyńskiej... 75 komentarzy newsNajlepsze filmy dekady, cz. IV. Top 10 Jakuba Popieleckiego... 58 komentarzy newsPolecamy sześć męskich filmów zrealizowanych przez kobiety... 61 komentarzy Festiwale i nagrody, FilmyWyścig po Oscary 2019: "Nigdy cię tu nie było" docenione... 58 komentarzy Filmy, MultimediaPREMIERA: Tak gra Joaquin Phoenix w "Nigdy cię tu nie było"... 7 komentarzy newsAMERICAN FILM FESTIVAL 2017: Gwiazdy i gwiazdeczki... Festiwale i nagrody, FilmyHity festiwali i Samuel Fuller na 8. American Film Festival... 3 komentarze newsCANNES 2017: Pocztówki znad krawędzi... 13 komentarzy Filmy, MultimediaFOTO: Joaquin Phoenix w nowym filmie Lynne Ramsay... 7 komentarzy programy Filmwebu Movie sięPodsumowujemy 22. MFF Nowe Horyzonty Checkpoint"As Dusk Falls", "Saints Row" i mobilny "Wiedźmin" Na skrótyUpadek Wywiad wideo22. MFF Nowe Horyzonty: Anka i Wilhelm Sasnalowie o swoim nowym filmie "Nie zgubiliśmy drogi" Gry wideoRozmawiamy z Davidem Cage’em, twórcą "Heavy Rain", "Detroit" i "Beyond: Dwie dusze" Wywiad wideo22. MFF Nowe Horyzonty: Rozmawiamy z Lucile Hadžihalilović Relacja wideoFilmweb z wizytą planie widowiska historycznego "Kos" Wywiad wideo22. MFF Nowe Horyzonty: Rozmawiamy z Agnieszką Holland Serial KillersCzy "Będzie bolało" to przełom w serialach medycznych? Wywiad wideoRuszył 22. MFF Nowe Horyzonty. Dyrektor festiwalu opowiada nam o tegorocznej edycji Nigdy Cię tu nie było to film Lynne Ramsay, reżyserki znanej między innymi ze stworzenia filmu Musimy porozmawiać o Kevinie, w którym zręcznie połączyła elementy horroru z psychologiczną analizą przedstawia nam człowieka o imieniu Joe – byłego agenta do zadań specjalnych, którego gra Joaquin Phoenix. Z jego retrospekcji przedstawionych w formie migawek możemy domyślić się, że ten najemny badass był kiedyś żołnierzem, co zostawiło ślad na jego psychice. Jednak Joe dostaje zlecenie, które zmieni całkowicie jego życie – odbicie z rąk sutenerów nieletniej córki wpływowego senatora. I tu pojawia się obraz bohatera wyciętego wprost z filmu Maczeta. Zakapturzony Joe chwyta za młotek i częstuje swoją wersją sprawiedliwości wszystkich odpowiedzialnych za krzywdę dziewczynki. Między bohaterami wywiązuję się dziwna, specyficzna relacja, przypominająca do złudzenia relację Leona i Matyldy z filmu Leon Zawodowiec. Mała Nina staje się katalizatorem wewnętrznych zmian w mężczyźnie. Joe zaczyna rozprawiać się z własnymi demonami oraz fizycznym zagrożeniem jakie stanową oprawcy Niny. Nigdy Cię tu nie było jest swego rodzaju kobiecym hołdem dla Taksówkarza Martina Scorsese. Nie jest to film tylko i wyłącznie o zewnętrznej zemście czy brutalności głównego bohatera. Znajdziemy tu proces wewnętrznego odkupienia win, oparty o jakże ludzkie i dotyczące każdego z nas problemy z przeszłości. Kobiecym okiemLynne Ramsay jest mistrzynią ukazywania retrospekcji swoich bohaterów. Stworzone przez nią obrazy z życia codziennego Joego w bardzo kontrastowy sposób przeplatają się z brutalnymi scenami. Migawki wplatają w fabułę element tajemniczości i sprawiają, że bohater staje się nam, widzom, bliższy. Jednocześnie zatracamy faktyczne poczucie czasu w filmie, ponieważ teraźniejszość i przeszłość mocno się w przedstawionych scenach splatają. Mimo tego, że Ramsay w filmie Nigdy Cię tu nie było opowiada historię sadystycznego człowieka, który powinien być nieczuły, to jednak decyduje się przedstawić nam jego inną stronę. Po jednym ze zleceń mężczyzna obnaża przed kamerą swoje siniaki i blizny, przedstawiając to wszystko, co dzieje się między typowymi dla tego gatunku filmów scenami bójek. Reżyserka swoim kobiecym okiem spogląda na wykreowaną przez siebie postać – jego fizyczność, słabości i mocne strony. Pełne delikatności sceny, gdy pobite i zranione ciało Joego jest pokazywane na ekranie sprawia, że zaczynamy czuć do tego brutala pewny rodzaj współczucia, a możne nawet zaczynamy go akceptować. Nigdy Cię tu nie było przygląda się brutalnemu facetowi z całkiem innej perspektywy. Być może stara się odpowiedzieć na pytanie dlaczego zabija? Co wzbudza w nim agresję i jakie są jej konsekwencje? Nigdy Cię tu nie było Joe… Reżyserka pozostawia nas z wrażeniem, że to nie gatunek filmowy jest ważny, a już na pewno nie kategoryzacja. Ramsay znów ukazuje nam zadziwiający portret psychologiczny, który wzrusza i niepokoi. Joe jest tak naprawdę kopią swoich dziecięcych retrospekcji, wciąż obciążoną przeżyciami z przeszłości. Nie może się uwolnić od męczących go wspomnień przemocy domowej czy późniejszych, związanych ze służbą wojskową. Od początku igra z własnym życiem, ale pytanie czy jest świadomy, jaką ma właściwie wartość? Jedyną chwilą szczęścia jest spędzony czas z matką, z którą ma świetny kontakt i którą darzy ogromnym uczuciem. Jej strata całkowicie rujnuje bohatera. Możemy to odczytać z pięknej symbolicznej sceny nad jeziorem. Zdruzgotany Joe odprawia własnej matce pogrzeb, próbując utonąć razem z jej martwym Ramsay i jej operator Thomas Towend stworzyli po raz kolejny magnetyzujący i piękny obraz, który między scenami z typowego kina gatunkowego – opowiada te obejrzany dzięki: To zjawiskowe, nieczołobitne kino, rozważające na temat sensu agresji. Symfonia przemocy podany w doskonałym akompaniamencie wizualnym. 9 Kino, gdzie przemoc jest głównym narratorem, a raczej paliwem zdarzeń nie musi być dosłowną, krwawą jatką, chyba, że umyślnie, jak ma to w zwyczaju robić Quentin Tarantino. Poezja przemocy pokazana niedosłownie, ale ogromnie wstrząsająca swoją niebezpośredniością i niuansami w filmie Nigdy Cię tu nie było jest liryczną refleksją, czy „sprzątając” świat, można zachować jeszcze czyste dłonie i sumienie? To kino zrobione (zapisane w nutach wydawałoby się, a nie w scenariuszu) z ogromnym wyczuciem stylistycznym, ale nienadużywającym rzeczywistości, czy faszerującym nas jakąś wykoncypowaną nadmiernie formą. Jest enigmatyczną kompozycją okrutnej i bezwzględnej rzeczywistości i odpowiedzi na nią tym samym. Nigdy cię tu nie było (2017) - Joaquin Phoenix, Ekaterina Samsonov Głównym bohaterem filmu jest Joe, którego przeszłość jest nam serwowana w bardzo ostrożny sposób. Więcej od flashbacków obecnych filmie robi szczegół – jego przeszłość jest odciśnięta na twarzy, w każdym kroku i żyłce na ciele. Wiemy, że był na wojnie, a wcześniej jego dzieciństwo nie miało nic wspólnego ze szczęściem. Wydawałoby się, że widział najgorsze. Jednak, jak się okazuje, można czuć się na froncie, mieszkając razem z mamą, popijając mleko z lodówki. Bohater zajmuje się odbijaniem porwanych dzieci. Już z samej nazwy zadanie brzmi bardzo szlachetnie. Jednak metody naszego bohatera daleko odbiegają od standardów. Nie jest wysublimowany w swoich działaniach, a krew po jego młotku spływa bardzo często. Kolejne młode życie uratowane, ale jakim kosztem? Czy da się inaczej, w tej pulsującej od zgliszczy człowieczeństwa rzeczywistości, postąpić inaczej? Czy trzeba rozbić te kilka jajek, by zrobić jajecznicę? To nie jest świat białych rękawiczek i ekstraklasy w praktykach. Joe jest rzeźnikiem, rzemieślnikiem, ale nie wątpimy ani przez chwilę, że kiedy wychodzi z domu zabiera serce ze sobą. Nigdy cię tu nie było to kino doskonale skonstruowane na wielu poziomach. Sprawdza się jako pełna napięcia historia, w której nie wiemy, kiedy wściekłość zostanie zdetonowana, a zabiegi stylistyczne tylko pozornie nas oddalają we współuczestnictwie. Kibicujemy mu, bo ratuje dzieci, ale przy okazji nie wysyła winnych, by osądził ich wymiar sprawiedliwości, a sam wymierza karę. Nie czekając ani przez chwilę na żadne odznaczenia. Doskonale, nie tylko poprzez grę utalentowanego i podejmującego się wyjątkowych wyzwań aktorskich Joaquina Phoenixa, ale też przez obraz oddaje się te pogruchotane kości systemu, które wcale nie są w takim stanie przez młotek Joe’a, a naturę ludzką, która doprowadza do porywania dzieci. W półsłówkach, pochrząkiwaniach i lakonicznych wypowiedziach bohatera nie ma żadnej deklaracji, poczucia misji. Dowiadujemy się o niej z czynów i działań – zostaje nam podsuwany z czasem czytelniejszy trop o przeszłości bohatera i wiemy, że nie ma w tym działaniu obojętności, mimo że nie mrugnie okiem wymierzając komuś cios. Nigdy cię tu nie było (2017) - Ekaterina Samsonov, Joaquin Phoenix Dlatego też warto wrócić do pytanie ze wstępu – czy walka o czyjeś życie bez przelewania krwi jest możliwa? Joe to bardzo przekręcony, ale jednak bohater. Można mieć wielkie wątpliwości wobec jego sposobów działania, ale skutecznie realizuje zadania. Aż poleje się krew? Aż nie znajdzie ofiary. Dlatego produkcja zostawia ogromny znak zapytania wobec porządku świata. Film nie zniekształca przemocy swoimi zagrywkami, jest ona wszechobecna i nawet jak niewidziana, to odczuwalna nieustannie. Jednak wiele o odbiorze przez widza przemocy i jej „umowności” oraz iluzorycznego traktowania mówią groteskowe sceny naśladowania kultowej sceny z Psychozy. To wpisuje się w pytanie, które zadaje film. Oczywiście mówimy o filmie reżyserki Musimy porozmawiać o Kevinie, Lynne Ramsay, więc warstwa wizualna jest bardzo mocno zespolona z fabułą, komentuje rzeczywistość i jest częściowo odpowiedzialna za narrację. Nie ma tylko walorów estetycznych, chociaż trzeba przyznać, że wiele rozwiązań dla oka, buduje tak doskonałą efemeryczną atmosferę, dodając do tego bicie serca podobne do starego kina Refna. Na dodatek to wszystko znajduje, w tym udającym trochę senny koszmar, świecie miejsce na melancholię. To kino okrutne, ale nie czołobitne w przemocy, bo niedosłowne – jednak bardzo wymowne. W Nigdy Cię tu nie było jest wiele traumy przeszłej, teraźniejszej i przyszłej, pytań sugerowanych, niewypowiadanych krzykliwie, nawet bajronistyczne. To wielka sztuka, bardzo świadomie zmienna nastrojowo. Nigdy cię tu nie było (2017) - Joaquin Phoenix, Judith Roberts (I) To kino artystyczne, symfonia grozy, pełna groteski, ale niedominująca tym filmu, a łącząca się niesamowicie zgrabnie z kinem przemocy, z której wynika tak naprawdę dużo pomocy. Trudny film, o pięknym, ale niepokojącym licu.

nigdy cię tu nie było hbo